หลายครั้งเรามักจะคิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเรามันมาจากไหนทำไมถึงเกิดขึ้นได้ บางคนประสบอุบัติเหตุ หรือเกิดเรื่องที่ไม่คาดฝัน ก็มักจะทักเอาไปเป็นเรื่องปีชงบ้างอะไรบ้าง หรือมีเวรมีเคราะห์อะไรถึงเกิดขึ้นกับเรา และพยายามที่จะหาทางให้หมดสิ้นเวรสิ้นเคราะห์ไป ก็หันไปหาที่พึ่งต่าง ๆ เรื่องนี้มีคำตอบใน "พุทธวจน" พระพุทธองค์ทรงตรัสไว้ว่า "" โลกย่อมเป็นไปตามกรรม หมู่สัตว์ ย่อมเป็นไปตามกรรม สัตว์ทั้งหลาย มีกรรมเป็นเครื่องรึงรัด เหมือนลิ่มสลักขันยึดรถที่กำลังแล่นไปอยู่ " หนังสือพุทธวจน ภพภูมิ หน้า 199 ฉะนั้นเราอย่าไปทุกข์ร้อนในสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่มีใครสามารถบันดาลให้เราเป็นไปอย่างนั้นอย่างนี้ได้ ขอให้เราอยู่กับปัจจุบัน อยู่กับลมหายใจในวินาทีนี้ เป็นดีที่สุด (พูดนะง่าย แต่ทำโคตระยาก ผมเองณ.เวลานี้ก็พยายามอยู่ครับ)
ผมคิดว่าแต่ละคนก็มีจุดเปลี่ยนของชีวิต แล้วแต่จะพานพบมากบ้างน้อยบ้าง
สำหรับผมเองอย่างที่เล่าไว้ว่ามี จุดเปลี่ยนของชีวิต 2 ครั้งที่ใหญ่ ๆ
แต่จริง ๆ มีมากกว่านั้น ซึ่งแฝงอยู่ในจุดเปลี่ยนครั้งนี้ด้วยเช่นกัน
2. จุดเปลี่ยนที่สอง : เมื่อผมรู้ตัวว่าเป็นมะเร็ง ผมมีเหตุให้เข้าโรงพยาบาลเป็นการด่วนเมื่อวันที่ 6 กพ. 56 อันเนื่องมาจากช่วงปลายเดือนมกราคม'56 มีอาการปวดหลัง คล้ายกล้ามเนื้ออักเสบ (อันที่จริงอาการปวดแบบนี้ผมเคยเป็นเมื่อประมาณกลางปี 54) การรักษาก็ใช้ประสบการณ์จากปี 54 หาซื้อยาทั้งจากร้านขายยาทั่วไปและจากการลองค้นหาในอินเทอร์เนต ดูลักษณะอาการที่คล้ายคลึงกับตัวเอง แล้วก็บอกกับร้านขายยา รวมทั้งมีเพื่อนร่วมงานผู้ใจดี (ครอบครัวเหลาจินดาวัฒน์) เป็นผู้แจ้งให้รู้ตัวยาที่เคยใช้บรรเทาอาการปวดหลังแล้วได้ผล แต่ยาทั้งหมดที่หามากิน ก็ไม่ทำให้อาการปวดของผมลดลง ประจวบเหมาะยาที่กินหมดพอดี ตัดสินใจว่าหากไปหาหมอที่โรงพยาบาลครั้งนี้แล้วได้ยามากิน อาการปวดไม่หาย ก็จะปล่อยให้มันผ่านไป....เช่นเดียวกับปี 54
เหตุปัจจัยที่เกิดขึ้นเมื่อกลางปี 54 ที่ผมมีอาการปวดหลังนั้น จู่ ๆ อาการปวดเกิดขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ โดยมักจะมีอาการเป็นประจำในช่วงกลางคืนประมาณตี 2-3 คือปวดแปร๊บ ๆ เหมือนคล้ายโดนเข็มเล็ก ๆ แทงด้านหลังตรงสะบักหลังขวามือ (ไม่รู้นี้ที่เรียกกันว่าแทงข้างหลังรึเปล่า) เป็นแบบนี้ทุกคืนไม่สามารถนอนได้ ต้องลุกขึ้นมานั่งเป็นกุ้งขดตัวสักครู่ใหญ่ ๆ หรือไม่ก็ต้องพึ่งยาพาราฯ พอให้อาการปวดทุเลาลงเพื่อให้นอนได้อีก แต่ก็นอนหงายไม่ได้ ต้องนอนตะแคงอย่างเดียว ช่วงนั้นก็พึ่งยาพาราฯเป็นหลัก รวมทั้งไปหาหมอโรงพยาบาล โดยถูกส่งตัวไปพบกับหมอเส้นประสาท เมื่อพบหมอก็เล่าอาการต่าง ๆ ให้ฟัง หมอก็จับกล้ามเนื้อด้านหลังนิดหน่อย ตรวจเสร็จปรากฏว่าได้ยาพาราฯ กับยาคลายกล้ามเนื้อมารักษา (ในใจคิดรู้งี้ซื้อพาราฯกินเองก็ได้) การปวดหลังครั้งนั้นผมไม่ได้พึ่งหมอรักษาโรคปัจจุบันเพียงอย่างเดียว เนื่องจากเป็นเรื่องของกล้ามเนื้อ ก็ไปหาหมอนวด.................จับเส้นตาบอดที่อยู่ใกล้บ้านด้วย หมอก็จับเส้นไปมาพร้อมบอกว่าเส้นจมต้องดึงให้มันขึ้นมา (อันนี้เป็นภาษาหมอเค้าพูดแบบนั้น) ไปหาก็หลายครั้งอาการก็ทุเลาลง แต่ก็ยังมีอาการปวดรบกวน ก็ใช้วิธีเอาฉลากยาที่ได้จากโรงพยาบาลที่เป็นยาคลายกล้ามเนื้อไปที่ร้านขายยาเพื่อซื้อยามากิน แต่ผลข้างเคียงของยาประเภทนี้คือ มีฤทธิ์กัดกระเพาะ ต้องกินหลังอาหารทันที หลัง ๆ ก็เลิกกินยาไป ปล่อยให้มันปวดไป แล้วมันก็หายไปเอง
เพื่อนร่วมงานหลายคนที่ผมเล่าอาการให้ฟังก็บอกว่าอาการแบบนี้ผมต้อง โดนของใครปล่อยของใส่แน่ ๆ รู้สึกหน้าคล้ำ ๆ ไปนะ เล่นมุขไหนไม่รู้ แต่ที่คุยเล่นกันนั้นหารู้ไม่ว่าสิ่งนี้แหละเป็นอาการบ่งบอกเบื้องต้นให้รู้ว่าโรคร้ายกำลังมาเยือนทำให้ผมเป็นอยู่ณ..ปัจจุบัน
ตามต่อตอนที่ 3 นะครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น