“อย่างนี้เท่านั้นจริง สิ่งอื่นเปล่า”
เป็นพุทธพจน์ที่ใช้ได้อยู่ตลอดเวลา หลายครั้งเรามักจะคิดเอาเองเสมอ ๆ
ว่าสิ่งที่เราเห็น เรานึกจะต้องเป็นอย่างนั้น อย่างนี้ แต่เอาเข้าจริง ๆ
มันไม่ใช่อย่างที่คิด อย่างที่เห็น ดังนั้นสิ่งต่าง ๆ ต้องให้เห็น ให้ได้ยิน
ให้ได้สัมผัสก่อนจึงจะเชื่อได้ ผมเองก็ต้องพิสูจน์ในสิ่งที่ผมคิดไว้ว่าเป็นจริงเช่นนั้นหรือไม่
เราทำได้รึเปล่าการได้ขี่จักรยานผจญไปตามที่คนอื่น ๆ เค้าทำกัน คิดแต่ว่าไม่ยาก
สบาย ว่าแล้วก็จัดไปสำหรับ ทัวร์ริ่งมือใหม่...หัวใจว้าวุ่น อุทยานแห่งชาติเขาชะเมา-เขาวง
จ.ระยอง (ถ้าไม่ได้ทำตอนนี้ ไม่รู้จะมีโอกาสเมื่อไหร่)
จากที่วางเส้นทางจากบ้านไปอุทยานฯ ไว้ระยะประมาณ 113 กม.
ไปแล้วกลับก็ประมาณ 200 กม. ในวันเดียวคงไม่ไหว ต้องค้างคืนดีกว่า ครั้นจะปั่นไปแล้วพักรีสอร์ทก็งั้น
ๆ มันต้องนอนเต็นท์ถึงจะได้บรรยากาศ เลยต้องการเตรียมอุปกรณ์ภาคสนามไม่ว่าจะเป็นเต็นท์
เครื่องนอน พร้อมอุปกรณ์เตาสนาม และต้องมีการทดสอบ ตั้งแต่กางเต็นท์ดูว่าทำอย่างไรจัดเก็บอย่างไร
จริง ๆ อยากจะลองนอนดูก่อนด้วยซ้ำว่าจะนอนหลับรึเปล่า แต่พอกางเต็นท์ออกเท่านั้นแหละ
เจ้าลูกสาวคนเดียวก็เข้ามาพร้อมบอกว่าขอนอนด้วย แล้วเต็นท์ที่จัดหามาก็เฉพาะคนเดียวเท่านั้น
เลยต้องพับเก็บและไปนอนจริงในที่ที่จะไปเลยแล้วกัน ทุกอย่างพร้อมแล้ว...ลุย
วันที่ 14 กันยายน 2556 ทริปนี้ต้องตื่นเร็วกว่าปกตินิดหน่อยเพราะต้องเตรียมสัมภาระมากขึ้น
กว่าจะจัดเข้ากับรถก็เกือบตีห้าแล้ว ก่อนหน้าที่จะออกเดินทางเป็นช่วงฝนตกพอดี ก็ได้แต่ภาวนาว่าอย่าให้ฝนตกในวันที่จะเดินทางแต่การภาวนาไร้ผล
เพราะเอาเข้าจริง ฝนกระหน่ำตั้งแต่กลางคืนแล้วยังดีที่ก่อนออกฝนหยุดไปเล็กน้อย Where
Where is a where where ลุยมันทั้งที่ฝนตกนั่นแหละ เส้นทางที่ผมไปเริ่มจากปั่นออกไปทาง หนองปรือ
ห้วยสะพาน ผ่านนิคมเหมราชบ่อวิน ทะลุสนามกอลฟ์พัฒนาสปอร์ตคลับ
ลัดเลาะด้านหลังนิคมอีสเทิร์นซีบอร์ด ผ่านบ้านระเวิง
ความเจริญ (ไม่แน่ใจว่าเป็นความเจริญรึเปล่า)
ได้ผ่านเข้าไปยังพื้นที่ซึ่งแต่เดิมเป็นไร่มัน ไร่สัปปะรด
และคงจะรุกคืบไปเรื่อย ๆ เพราะที่ผมผ่านมามีแต่ป้ายประกาศขายที่ดินไม่ใช่ผืนเล็ก ๆ
แต่เป็นผืนใหญ่ตั้งแต่ 20-30 ไร่ขึ้นไป ผมปั่นไปพร้อมกับมองไร่สัปปะรดที่สักวันหนึ่งคงจะกลายเป็นตำนานให้เล่าขานถึงความหวานฉ่ำของมัน
จนถึงถนน 3245 และก็มุดผ่าเข้าไปในสวนยาง และปาล์ม
ถนนเส้นรองนี้เงียบเหงามากรถน้อย เป็นไปตามที่คาดหวังไว้คือ ปั่นได้อย่างสบายใจ
ถนนนี้เป็นของข้า
แต่ก็ต้องผจญกับเนินเล็กเนินน้อยสลับกันไปไม่มีทางราบให้ปั่นได้สบายเลย จนถึงเขาซก
ผมหยุดที่นี้หลังจากปั่นมาได้ครึ่งทาง ใช้ศาลาของศาลเจ้าเป็นที่พักเพิ่มพลังซักหน่อย
ฝนยังริน ๆ ยังคิดในใจว่าโชคดีจริง ๆ วันนี้ไม่ร้อนเลย
พอคลายเหนื่อย กลับขึ้นบนอานอีกครั้งออกไป
พร้อมกับความชุ่มช่ำของฝน คราวนี้มุ่งสู่ถนนใหญ่ 4 เลน
ป้ายหน้าที่ อ.วังจันทร์ ยังคงปั่นไปเรื่อย ๆ
พอถึง อ.วังจันทร์ ขอพักเข้าห้องน้ำขาเริ่มล้าขึ้นมาหยุดที่ปั๊มน้ำมัน
มองดูระยะทางโอ้...อีกไม่ไกลก็จะถึงแล้ว เกือบ 30 กม.
สู้ต่อไปทาเคชิ (เกี่ยวอะไรด้วยเนี่ย)
ก่อนที่จะเข้ากิ่งอ.เขาชะเมาประมาณ 2 กม. ฝนกระหน่ำลงมาอย่างแรง พร้อมทั้งข้าศึกผู้ไม่หวังดีมาเบียดเบียน แล้วจะแวะที่ไหนหละข้างทางก็คงไม่สะดวก ปั๊มน้ำมันก็ไม่มี ข้างหน้าเป็น วัดถ้ำสุวรรณคูหา ขอหลบฝนพร้อมทำภาระกิจเบาสักหน่อย หันหัวจักรยานเข้าไปเจอศาลาใหญ่ได้หลบอย่างสบายใจ มองไปข้างหลังอ้าวมีเมรุไว้เผาศพด้วยที่แท้เป็นศาลาสวดศพ แล้วไหงมาตั้งซะหน้าวัดขนาดนี้ มาถึงแล้วครั้นจะ u-turn อุปสรรคทั้งฝนทั้งข้าศึก “แวะไม่นานก็ไปแล้วเป็นกลางวันด้วยคงไม่มีอะไร” ผมนึก ว่าแล้วก็หยุดรถจักรยานอยู่ที่ริมศาลา ไม่เข้าไปข้างไน จอดนิ่งสนิท หันมองเข้าไปข้างในมีที่นั่งยาว ๆ คล้ายโซฟาอยู่เพียงลำพัง เพ่งมองเข้าไปเอ๊ะเหมือนสภาพคล้ายคนนอนคลุมผ้าอยู่ เอาละหว่าชักจะยังไง เสียงฝนฟ้าก็เป็นใจสะขนาดนั้น ถอดแว่นตาที่เปียกเม็ดฝนออกมาเช็ดกับเสื้อที่เปียกนั้นแหละ หันมองให้ชัด ๆ อีกสักครั้ง "เอ้ามีขยับพลิกตัวกลับมา ชายผ้าค่อย ๆ เลื่อนลงตกมาด้านล่าง สีของผ้าออกเหลือง ๆ ด้านบนไม่มีผ้าคลุม เห็นศรีษะไม่มีผม".....................ที่แท้เป็นพระที่แอบมานอนกลางวันนี่เอง เล่นซะตกใจฉี่แทบเล็ด กำลังปวดอยู่พอดี หยุดทำใจให้หายตื่นเต้นได้สักครู่ เดินไปด้านหลังของศาลาเพื่อไปเข้าห้องน้ำคงไม่ต้องบอกถึงลักษณะทั่วไปของห้องน้ำในวัด ยิ่งวัดที่ผ่านนี้เป็นวัดป่าด้วย เสร็จกิจธุระได้แต่ยืนรอให้ฝนหยุด พร้อมกับมองไปยังพระที่ยังนอนอยู่ เดี๋ยวท่านจะลุกขึ้นมาไม่ให้สุ่มเสียงเดินมาทักข้างหลังจะตกใจเป็นรอบสอง
หลังจากผ่านเหตุการณ์อันน่าตื่นเต้นเล็กน้อย ผมก็ออกเดินทางต่อไป
เป็นไปอย่างทุกครั้ง ใกล้ช่วงสุดท้ายของระยะทางไม่รู้จะหาก๊อกสองมาจากไหน
แต่ถึงอย่างไงมันก็ไปได้เรื่อย ๆ
แค่เห็นป้ายทางเข้าอุทยานฯใจที่แถบจะทรุดลงมันก็มีแรงขึ้นมาทันใด ผมถึงที่นี้เวลา 14:30 น.
ที่ด่านก็จัดการเสียค่าธรรมเนียมเข้าอุทยานฯ 40 บาท ได้สนทนากับเจ้าหน้าที่ตรงด่านเล็กน้อย "มาจากไหนครับเนี่ย” เจ้าหน้าที่ถาม “ศรีราชา” ผมตอบ
เสียงอุทานด้วยความตกใจหรือตื่นเต้นว่าไอ้นี้บ้ารึเปล่าเนี่ย “ปั่นมาได้กี่กิโล
มีตัวจับร“ะยะทางไหม แล้วออกมากี่โมง” “ประมาณ 113 ครับ ออกประมาณตีห้า”
ผมตอบให้ครบคำถาม “มีที่กางเต็นท์ได้ใช่ไหมครับ” ผมถามบ้าง “อ้อได้ไปติดต่อข้างในนะด้านซ้ายมือ
เสียค่ากางเต็นท์ 30 บาท มีเต็นท์มาด้วยรึเปล่า” เจ้าหน้าที่ตอบ ”มีครับ ขอบคุณครับ” ผมแจ้งกลับไป
เจ้าหน้าที่ผู้ชายที่อยู่ข้างนอกป้อมมีแซวบอกกับเจ้าหน้าทีผู้หญิงที่อยู่ในป้อมว่า
“เอ้าเดี๋ยวขากลับไปด้วยกับเขาเลยซิ” ผมได้แต่ยิ้ม ๆ เดินจูงรถออกมา
เพราะมีขบวนบิ๊กไบค์ 5 คันมารอจ่อคิวที่จะเสียค่าธรรมเนียมเหมือนกัน
เป็นอันว่าถึงจุดหมายเรียบร้อย เข้าไปชำระค่าธรรมเนียมอีกครั้งสำหรับค่ากางเต็นท์
พร้อมกับคำชี้แจงของเจ้าหน้าที่ช่วยบอกสถานที่กางเต็นท์ ผมก็ค่อย ๆ จูงรถเดินไปยังที่ที่จะต้องซุกหัวนอนคืนนี้
ผู้คนที่มาที่นี่ส่วนใหญ่จะมาเที่ยวน้ำตกกัน สำหรับวันนี้คนค่อนข้างบางตา
อาจจะเป็นเพราะฝนตกก็เป็นได้ บริเวณจุดกางเต็นท์เป็นพื้นที่ขนาดประมาณ 10X10 เมตร มีอยู่ 4
จุดใกล้
ๆ กัน แสดงว่าต้องมีคนมาพักกางเต็นท์ที่นี้เยอะถึงต้องมีพื้นที่ขนาดนี้ไว้รองรับ
แต่สำหรับคืนนี้มีเพียงผมคนเดียวผมเลือกจุดที่ใกล้ห้องน้ำ เพื่อจะได้มีโอกาสได้ใช้ในตอนกลางคืน
ไม่ต้องเดินไกลมาก (จริง ๆ กลัวมากกว่า) จัดแจงเลือกทำเล กางเต็นท์ จัดข้าวของซุกเข้าไปในเต็นท์
จากนั้นกินข้าวไม่รู้ว่ามื้อเที่ยงหรือเย็น รวบยอดไปพร้อมกันทั้งสองมื้อเลย
เวลาผ่านไปก็เกือบจะห้าโมงแล้ว อาบน้ำและพักร่างกายคลายความเหนื่อยล้า
นั่งอยู่ในศาลาใกล้ ๆ จุดกางเต็นท์ครุ่นคิด มองต้นไม้รอบ ๆ ตัว ที่ชุ่มชื่นด้วยฝน
กลิ่นไอดินหลังฝนตกมันเป็นอะไรที่ให้ความสดชื่นมาก เสียงแมลงเริ่มระงมกันให้ทั่วบริเวณ
นี้เองที่เรียกว่า ธรรมชาติ แม้จะเป็นผืนป่า ที่มีคนผ่านมามากมาย
แต่ก็ยังมองเห็นถึงความชุมฉ่ำ แล้วถ้าเป็นป่าอนุรักษ์ที่ต้องรักษาไว้จะขนาดไหน
(อารมณ์ไปแนวร่วมกับผืนป่าตะวันตกแล้ว) ผมปล่อยอารมณ์ให้ล่องลอยไปเรื่อย ๆ
จะไม่ให้ทำอย่างนี้ได้อย่างไร เพราะรอบ ๆ ผมแทบจะหาคนเดินผ่านไปมาไม่มีเลยก็ว่าได้
แว่บหนึ่งของความคิดก็ผุดขึ้นมา แล้วคืนนี้จะมีอะไรเกิดขึ้นไหม...... ว่าแล้วก็เดินเข้าไปในเต็นท์นอนฟังเสียงดนตรีธรรมชาติจากภายนอกที่จะเริ่มบรรเลงกันในไม่ช้า
(ตามต่อตอนที่ 4.2 นะครับ)
แหม.............. ขาถั่วลิง
ตอบลบจริงๆไม่ต้องเอาเตนท์ไปหรอกครับ ไปหาเอาดาบหน้าดีกว่า ลุ้นดี
ตอบลบ